NIEPOKÓJ

 

Orientalizm narodził się w Europie na przełomie XVIII i XIX wieku. Ówczesny, szczególnie rozumiany egzotyzm przejawiał się w paternalistycznym traktowaniu polityki Bliskiego Wschodu i fascynacji wszystkim, co „nieznane” – skomplikowanymi rytuałami religijnymi, mistycyzmem, „dziką” seksualnością. W efekcie przez stulecia postrzegano Wschód jako geopolityczną i kulturową opozycję do Zachodu, utożsamiając go z tym, co niedojrzałe i ułomne. 

 

W latach 90., po I wojnie w Zatoce Perskiej, Bliski Wschód zaczęto łączyć przede wszystkim z terroryzmem, a co za tym idzie – bezwzględną walką i klęskami humanitarnymi. Obrazy bujnej przyrody, pięknych odalisek i haremów zostały zastąpione przez przerażające relacje wojenne, które bardzo szybko utrwaliły obraz współczesnego Orientu jako miejsca nieustannego zagrożenia.

 

Wystawa Wiktora Dyndo oscyluje wokół problematyki najnowszego orientalizmu obecnego w popularnej ikonografii, kulturze i przedstawieniach medialnych. Artysta przygląda się współczesnym wyobrażeniom Bliskiego Wchodu i na ich podstawie tworzy malarskie komentarze, celowo pozbawione postkolonialnej egzotyki. W jego twórczości pojawiają się najważniejsze motywy wspomnianego nurtu: ksenofobia, islamofobia czy polityka strachu.

 

Dyndo wpisuje fotograficzne wręcz kadry współczesnego neoorientalizmu w cyfrowe ramy komunikacji internetowej. Większość kompozycji umieszcza w błękitnej lub ultramarynowej płaszczyźnie koloru, stanowiącej metaforę chmury internetowej. Zręcznie przeplata obowiązujące we współczesnych mediach masowych obrazy bliskowschodnich stref konfliktu – wybuchy bomb, płonące pola naftowe, grupy zamaskowanych terrorystów – z elementami zapożyczonymi z tradycji obrazowania mitycznego Orientu – latającymi dywanami, bujną roślinnością, wysmakowanym liternictwem. W efekcie powstają estetyzowane kompozycje, będące odbiciem przenikania się dwóch światów – wirtualnego i rzeczywistego.